Dag 5: wo. 11 sept. 2013 Otavalo

Nog even het vervolg van dag 4:

Om half 7 gingen we het restaurant van het hotel binnen, aangezien we als compensatie voor het ongemak dit diner aangeboden zouden krijgen van de lokale agent. Ik (Corine) had spaghetti bolognese en Robert kip met rijst en een champignonnensausje. Het zag er heerlijk uit, en zo smaakte het ook! Maar we mochten wel gewoon afrekenen. Haha, ach ja, ook niet erg!

Er zijn hier in Otavalo ontzettend weinig toeristen. We hebben er 4 ontdekt op de stoffenmarkt en dat was het… Wij zijn ook de enige gasten in het hotel. We vragen ons echt af waar al die hotels hier hun geld nou precies mee verdienen.

Na weer een vermoeiend dagje lagen we weer om 8 uur op bed. Zelfs Robert slaapt op het moment minimaal 10 uur per nacht. Het is hier wel koud ‘s avonds.

Dag 5:

Vanochtend was het lekker relaxed opstarten: om 8 uur ging de wekker. Lekker uitgebreid (warm) douchen, en daarna op ons gemak weer naar het restaurant van het hotel gelopen. We kregen daar ‘amerikaans ontbijt’: roereieren, koffie, thee, brood met boter, jam en kaas en een verse fruitsap. Alleen ontbraken de thee, en nog veel belangrijker: het brood! We hebben er nog een tijdje op gewacht, maar de serveerster verdween op een gegeven moment helemaal. Toen hebben we de moed maar opgegeven en de kaas en eieren zonder brood opgegeten. De verse (ananas)sap was wel overheerlijk!

Na het ontbijt even op het dakterras van het hotel gekeken. Nou ja, dakterras: er stond 1 tafeltje met stoelen. Je had geen uitzicht over de stad want daar stonden andere gebouwen voor. Maar het was wel een mooi uitzicht over de bergen.

We zijn op ons gemak naar Plaza de Ponchos gelopen, war op woensdag de stoffen/souvenirmarkt nog groter is. Heerlijk om van de sfeer hier te genieen, en mooie mensen te bekijken die nog in klederdracht lopen. Echt prachtig! We hebben een paar uurtjes over deze markt gestruind. Robert heeft wat shirts gekocht, en ik een kettinghanger en een alpaca-sjaal (lekker warm!) Aan de rand van het plein hebben we met een heerlijke hamburger geluncht, en later nog wat gedronken. Wat zijn de verse fruitsappen hier toch lekker!

Om 2 uur hebben we ons gemeld bij het toeristenbureautje voor de paardrijtocht. Het was een kwartiertje rijden naar de paarden. Wel leuk: het is gewoon een gezin die dit erbij doet voor de inkomsten. Volgens mij hadden ze ook niet eens meer dan 3 paarden.

Het opstijgen ging bij ons allebei erg soepel, dus dat was een goed begin. De jongen die ons begeleidde wist dat het onze eerste keer was, dus hij hield er een rustig tempo op na. Heel erg leuk om te doen! Genieten van het uitzicht en de huisjes die we passeerden. Het valt op dat veel gezinnen een varken en/of koe(ien) hebben rondlopen. En verder zien we hier heel veel (zwerf)honden.

Uiteraard begon het na 5 minuten te regenen, en nog harder te regenen en nog meer te regenen… En dat is niet meer opgehouden totdat we terug waren bij het beginpunt, toen werd het droog. Gelukkig kon het ons allebei weinig schelen dat we nat werden. Na zo’n 3 kwartier te paard, verloor Robert zijn fototoestel, dus we wilden stoppen en even keren om hem op te pakken. Op zo’n moment merk je dus dat je een beginnende kluns te paard bent: onze paarden draaiden wel, maar liepen vervolgens een andere richting uit, we kregen ze niet meer tot stilstand etc. Wel grappig, maar arme gids die het fototoestel moest halen (niets mee aan de hand overigens), achter onze paarden aan moest hollen en ons weer in de juiste richting moest sturen.

Eenmaal weer op weg, besloot mijn paard een zijpad te nemen. Ik kreeg hem weer met geen mogelijkheid tot stilstand, dus de gids weer achter mij aan.. Hierna ging het gelukkig weer een stuk beter. Na ca. 1,5 uur had ik zo’n pijn in mijn benen dat ik even een pauze wilde. We hebben zo’n 10 minuten stil gestaan. Robert is heel stoer wel op zijn paard blijven zitten. Hierna ging het gelukkig wel weer even wat beter.

Wat een uitzichten onderweg! Ook van bovenop de berg en dal inkijken met een waterval. En tussen bosjes en bomen doorrijden. En vooral niet te vergeten: we hebben door een eucalyptusbos gereden. Dat ruikt! Ook hebben we een stuk gelopen met de paard aan de hand, aangezien dat stuk te stijl was voor de paarden om te lopen met ons bovenop. Toen we een (best stijle) helling af kwamen, zakte mijn paard door zijn voorbenen. Maar, ik ben netjes blijven zitten! (Al voelde dat even niet zo). Verder zijn er geen rare dingen gebeurd, en hebben we de tocht rustig en veilig af kunnen ronden.

We waren zo’n 20 minuten eerder terug, vanwege de regen en de vermoeidheid van mij. Maar goed, toch ruim 2,5 uur op het paard gezeten! We vonden het allebei een hele leuke ervaring. Bij het beginpunt mochten we nog even proberen om zelf ‘echt’ met de paarden te rijden (ze hebben heel de tijd het voorste paard gevolgd, we hoefden vrijwel niets te doen). Mijn paard bleef bokkig, dus ik hield het al snel voor gezien. Robert probeerde het wel, maar het paard weigerde een stap te verzetten, hahaha.. Toen hebben we het maar opgegeven en hebben we ons terug laten brengen naar Otavalo.

Aangezien we (en dan vooral ik natuurlijk) door al die natte kleding verkleumd waren, zijn we in het hotel gelijk onder een warme douche gesprongen. Wat kan dat lekker zijn zeg! Daarna nog even heerlijk relaxed op de kamer, om vervolgens op zoek te gaan naar wat eten.

Robert had gelezen dat Tobasco’s als nr. 1 restaurant van Otavalo wordt aanbevolen, dus dat moesten we wel proberen natuurlijk. Dit is een mexicaans restaurant. Als voorgerecht hadden we nacho’s en als hoofdgerecht taco’s met gehakt. Het was me lekker! Ik heb serieus nog nooit ZO lekker mexicaans gegeten! En dit is tot nu toe ook zeker diner nr. 1 van deze vakantie.

Zometeen weer lekker vroeg ons bed opzoeken, morgen weer terug naar Quito.